Waar waren de rozen gebleven?
Onlangs mocht ik de begrafenis verzorgen van een oudere man. Een wijze, lieve man, die dol was op zijn echtgenote, kinderen en kleinkinderen. Als medisch specialist maakte hij altijd lange werkdagen. Zijn ontspanning vond hij dan vaak in een wandeling in de natuur, waar ook een natuurbegraafplaats gelegen was. In de dagen na zijn overlijden zochten zijn vrouw en kinderen een graf uit op deze natuurbegraafplaats. Hier zou haar man begraven worden en zou zij, na haar overlijden, worden bijgezet. Een prachtige plek, midden op de heide, omringd door een mooi bos. Een plek om eeuwig te rusten.
De afscheidsdienst vond plaats in het naastgelegen paviljoen. Tijdens de dienst waren er persoonlijke en warme woorden voor de overleden man. Eén van zijn vrienden, hoogbejaard (90+), speelde op de piano en zijn spel zorgde voor kippenvel. Bij elke noot, bij elke aanslag op de piano voelde je het intense verdriet van deze vriend. Zijn lichaamstaal zorgde voor nog meer ontroering. Je werd als het ware meegezogen in zijn emoties. Wat kun je dan zonder woorden toch veel zeggen…
Na de dienst begeleidde het gezin de kist met de overleden man middels een loopkoets naar het graf. De kleinkinderen hebben met een bellenblaas opa ‘uitgeleide gedaan’, waarna hij begraven werd. Het bloemstuk van het gezin bestond uit prachtige rozen. Samen met de overige bloemen en bloemstukken bedekten dit zijn graf. Een kleurrijk geheel.
Twee dagen na de begrafenis gaat het gezin het graf bezoeken. Maar waar waren de rozen gebleven? Wat waren ze verdrietig toen ze zagen dat die waren verdwenen. Vandalisme, diefstal? Gelukkig vertelde de boswachter dat dit het werk van de reeën was; die zijn namelijk dol op rozen! En dat vond het gezin juist weer een hele mooie gedachte: echt puur natuur!
