Een verdrietig feestje

De echtgenoot van een dierbare vriendin overlijdt totaal onverwachts, ’s ochtends vroeg tijdens een wandeling met zijn twee trouwe honden. Het verdriet is intens. Twee kleinkinderen, ruim vier en twee jaar oud, lopen de eerste dagen na het overlijden regelmatig in en uit bij oma thuis, waar opa opgebaard ligt in de huiskamer. De kinderen stellen vragen en worden door papa en mama hierbij goed opgevangen en begeleid. Maar hoe vind je als ouders de juiste woorden op vragen zoals: Wat is dood? Als opa nu niet meer kan lopen, heeft ie dat geen benen meer? Kan opa nu niets meer ruiken, nu zijn neus het niet meer doet? Om vervolgens heel nuchter vast te stellen dat het eigenlijk wel handig is dat opa nu niet meer kan ruiken, want dan ruikt hij ook niet meer dat het stinkt op de wc.

Ik wijs de ouders op het onlangs verschenen boek van Liet Kombrink met de titel ‘opa Daantje doet het niet meer.’ De tekst en prachtige illustraties van Susanne Kolster in dit boek zijn bedoeld om te helpen bij het vinden van woorden voor kinderen, die leiden naar troost en zich begrepen en beschermd voelen.

Op de dag van het definitieve afscheid gaan we volgens het oudste kleinkind naar een verdrietig feestje. Want dat had papa voorgelezen uit het boek: Als je goed voor opa wilt zorgen nu hij dood is, dan gaan we naar een soort feest. Niet zomaar een feestje, maar een verdrietig feestje. Want zo noem je het feestje wanneer je afscheid neemt van iemand die dood is. Je bent blij omdat opa je vriend was en je bent verdrietig omdat hij dood is.

Kinderen kunnen zo heerlijk ontwapenend zijn en zorgen juist door hun directe vragen en opmerkingen voor enige verlichting en zelfs een lach op de lippen.

De familie heeft toestemming gegeven voor publicatie.