Van Pieta naar Piëta
Mw. was opgenomen in het ziekenhuis en zou volgens de behandelende specialisten niet meer herstellen en binnen enkele dagen komen te overlijden. Haar man en kinderen hebben haar in die dagen geen minuut alleen gelaten; altijd was een van hen aanwezig. Tot groot verdriet van mw. was er sinds jaren helaas geen contact meer met haar oudste zoon.
Tijdens haar laatste dagen riep ze steeds weer ‘Pieta’. Ze had de kracht niet meer om uit te leggen wat ze nu precies bedoelde met ‘Pieta’. Na haar overlijden bleven haar man en kinderen achter, zonder te weten wat haar herhaalde roep betekende.
Mw. was geboren in Oirschot en had – ook na haar verhuizing naar Sint-Oedenrode – een bijzondere band met de kapel ‘De Heilige Eik’. Daarom zocht ik naar een mooie afbeelding van de kapel voor op het gedachteniskaartje. Al surfend op het internet voor de juiste afbeelding, las ik de informatie over het ontstaan en de omgeving van de kapel. Rechts van de kapel staat een beeld van Maria, met in haar armen haar gestorven Zoon, een zogenaamde Piëta.
Zeker weten zullen we het nooit. Maar het kan haast niet anders, dan dat mw. met haar roep om ‘Pieta’, doelde op haar zoon, die ze zo graag nog even in haar armen had willen sluiten. De zoon, die bericht had ontvangen van haar overlijden, is helaas niet bij haar afscheid aanwezig geweest.
De familie heeft toestemming gegeven dit verhaal te publiceren.